നീര ആര്യ, ഐഎൻഎയുടെ അറിയപ്പെടാത്ത പോരാളി

സുഭാഷ് ചന്ദ്രബോസിന്റെ ഇന്ത്യൻ നാഷണൽ ആർമിയുടെ ആദ്യ വനിതാ ചാരൻ. നീര ആര്യയുടെ (Neera Arya) പ്രചോദനാത്മകമായ കഥയാണിത്.

ഇന്ത്യൻ നാഷണൽ ആർമി (ഐഎൻഎ)

ഇന്ത്യൻ നാഷണൽ ആർമി (ഐഎൻഎ) എന്നറിയപ്പെടുന്ന ആസാദ് ഹിന്ദ് ഫൗജിന്റെ വനിതാ ചാരനായിരുന്നു നീര ആര്യ. രണ്ടാം ലോകമഹായുദ്ധസമയത്ത് തെക്കുകിഴക്കൻ ഏഷ്യയിൽ 1942-ൽ ഇന്ത്യയിലെ ബ്രിട്ടീഷ് ഭരണത്തെ അട്ടിമറിക്കുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ ഇന്ത്യൻ ദേശീയവാദികൾ രൂപീകരിച്ച സായുധ സേനയാണ് ഐഎൻഎ.

ഐഎൻഎയുടെ ചാരൻ എന്ന നിലയിൽ നീര ആര്യയുടെ (Neera Arya) പങ്ക് പരക്കെ അറിയപ്പെടുന്നതായിരുന്നില്ല , എന്നാൽ സംഘടനയുടെ ആദ്യ വനിതാ ചാരൻ നീര ആര്യയാണെന്ന്  വിശ്വസിക്കപ്പെടുന്നു. ബ്രിട്ടീഷുകാർക്കെതിരായ പോരാട്ടത്തിൽ ഐഎൻഎയ്ക്ക് അവർ വിലപ്പെട്ട രഹസ്യാന്വേഷണം നൽകിയതായി പറയപ്പെടുന്നു, അവളുടെ സംഭാവനകൾ സംഘടനയുടെ ശ്രമങ്ങളിൽ നിർണായകമായി കണക്കാക്കപ്പെടുന്നു.

നീര ആര്യയുടെ (Neera Arya) ജീവിതം 

1902 മാർച്ച് 5 ന് ബാഗ്പത് ജില്ലയിലെ ഖേക്ര നഗറിൽ സ്വാധീനമുള്ള ഒരു കുടുംബത്തിലാണ് നീര ആര്യ ജനിച്ചത്. പ്രശസ്ത വ്യവസായിയായ അവളുടെ പിതാവ് സേത്ത് ഛജ്ജുമാൽ തന്റെ മക്കളായ നീരയ്ക്കും ബസന്തിനും കൊൽക്കത്തയിൽ വിദ്യാഭ്യാസം നേടിക്കൊടുത്തു.

ചെറുപ്പം മുതലേ, നീര രാജ്യത്തിന്റെ ക്ഷേമത്തിൽ അങ്ങേയറ്റം താൽപ്പര്യമുള്ളവളായിരുന്നു, സ്കൂളിനുശേഷം, ആസാദ് ഹിന്ദ് ഫൗജിലെ റാണി ഝാൻസി റെജിമെന്റിൽ സൈനികനായി ചേർന്നു.

അക്കാലത്ത് ഇന്ത്യയിൽ സിഐഡി ഇൻസ്പെക്ടറായി നിയമിതനായ ബ്രിട്ടീഷ് ആർമി ഓഫീസർ ശ്രീകാന്ത് ജയ് രഞ്ജൻ ദാസിൽ നിന്ന് നീരയുടെ പിതാവ് തന്റെ മകൾക്ക് അനുയോജ്യമായ വരനായി കണ്ടെത്തി.

വ്യത്യസ്ത ആശയങ്ങളും വ്യത്യസ്ത പാർട്ടികളോടുള്ള കൂറും പങ്കിടുന്നതിനാൽ ഇത് താമസിയാതെ ദമ്പതികൾ തമ്മിലുള്ള സംഘർഷത്തിന്റെ ഒരു കാരണമായി മാറി. നേതാജി സുഭാഷ് ചന്ദ്രബോസിന്റെ സൈന്യത്തിൽ നീരയുടെ പങ്കാളിത്തത്തെക്കുറിച്ച് ശ്രീകാന്ത് അറിഞ്ഞപ്പോൾ, നേതാവ് എവിടെയാണെന്ന് അറിയാനുള്ള ശ്രമത്തിൽ അദ്ദേഹം അവളെ ചോദ്യം ചെയ്യാൻ തുടങ്ങി. നീര വഴങ്ങിയില്ലെങ്കിലും ശ്രീകാന്ത് ഉറച്ചുനിന്നു.

ഒരു നിർഭാഗ്യകരമായ ദിവസം, പ്രധാനപ്പെട്ട കാര്യങ്ങൾ ചർച്ച ചെയ്യാൻ നീര ബോസിനെ കണ്ടപ്പോൾ, ശ്രീകാന്ത് നീരയെ പിന്തുടരുകയും ബോസിന്റെ ഡ്രൈവർക്ക് നേരെ വെടിയുതിർക്കുകയും ചെയ്തു.

അടുത്തതായി എന്താണ് സംഭവിക്കാൻ പോകുന്നതെന്ന് പെട്ടെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയ നീര, ശ്രീകാന്തിനെ കുത്തി കൊലപ്പെടുത്തി, അങ്ങനെ ബോസിനെ രക്ഷിച്ചു. ഭർത്താവിന്റെ കൊലപാതകത്തെക്കുറിച്ച് അറിഞ്ഞതിന് ശേഷം നേതാജി അവളെ “നാഗിൻ” എന്ന് വിശേഷിപ്പിച്ചു.  ഇതിന്റെ പേരിൽ ബ്രിട്ടീഷ് സർക്കാർ അവളെ ആൻഡമാൻ നിക്കോബാറിലെ സെല്ലുലാർ ജയിലിൽ തടവിന് ശിക്ഷിച്ചു.

ജയിൽ ജീവിതം

ജയിലിൽ, അവൾ എല്ലാ ദിവസവും പീഡിപ്പിക്കപ്പെട്ടു. കനത്ത ഇരുമ്പ് ചങ്ങലകൾ ഉപയോഗിച്ച് കഴുത്ത്, കൈകൾ, കാലുകൾ എന്നിവ കെട്ടിയിരിന്നു. കഠിനമായ തണുപ്പിൽ കമ്പിളി ഇല്ലാതെ നിലത്ത് ഉറങ്ങേണ്ടി വന്നു. പക്ഷേ അവളുടെ ആശങ്ക മുഴുവൻ കടലിന്റെ നടുവിലുള്ള ഒരു അജ്ഞാത ദ്വീപിൽ ജീവിക്കുമ്പോൾ എങ്ങനെ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തിൽ പങ്കെടുക്കും എന്നതായിരുന്നു.

ഒരു ദിവസം ഒരു കമ്മാരൻ (കൊല്ലപ്പണിക്കാരൻ) ജയിൽ അറയ്ക്ക് അകത്തേക്ക് വന്നു, അയാൾ അവളുടെ കൈയുടെ ചങ്ങലകൾ മാംസം ഉൾപ്പടെ മുറിക്കാൻ തുടങ്ങി. അവർ അവളുടെ കാലിലെ ചങ്ങലകൾ പൊട്ടിക്കാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ, ഒരു വലിയ ചുറ്റിക അവളുടെ അസ്ഥികളിൽ പലതവണ അടിച്ചു. ഒരു അടിമയോട് അവർ ആഗ്രഹിക്കുന്ന രീതിയിൽ പെരുമാറാം, അവളുടെ പരാതികൾക്ക് മറുപടിയായി അവർക്ക് നിർദ്ദേശം നൽകി. മറുപടിയായി, അവൾ കമ്മനെ തുപ്പുകയും സ്ത്രീകളെ ബഹുമാനിക്കാൻ ഉപദേശിക്കുകയും ചെയ്തു.

ഈ സംഭവങ്ങളെല്ലാം കണ്ടുകൊണ്ടിരുന്ന ജയിലർ, നേതാജി സുഭാഷ് ചന്ദ്രബോസ് എവിടെയാണെന്ന് വെളിപ്പെടുത്തിയാൽ വെറുതെ വിടുമെന്ന് പറഞ്ഞു. (ഇപ്പോഴേയ്ക്കും സുഭാഷ് ചന്ദ്രബോസ് വിമാനാപകടത്തിൽ മരിച്ചിരുന്നു. (എന്നിരുന്നാലും, നേതാജിയെ എവിടെയെങ്കിലും ജീവനോടെ കാണുമോ എന്ന സംശയം ബ്രിട്ടീഷുകാർക്ക് തുടർന്നു.) അവരുടെ നിരന്തരമായ ചോദ്യങ്ങൾക്ക് മറുപടിയായി പറഞ്ഞു, “എന്റെ ഹൃദയത്തിൽ, എന്റെ തലയിൽ.” നേതാജി അവളുടെ ഹൃദയത്തിലുണ്ടെങ്കിൽ അവനെ പുറത്താക്കൂ, ജയിലർ ആവേശത്തോടെ പറഞ്ഞു.

ജയിലർ അവളെ അനുചിതമായി സ്പർശിക്കുകയും, അവളുടെ വസ്ത്രങ്ങളെല്ലാം വലിച്ചുകീറി, കമ്മാരനോട് അവളുടെ മുലകളെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞു.ഉടനെ, കമ്മാരൻ “ബ്രെസ്റ്റ് റിപ്പർ” ഉപയോഗിച്ച് വലത് മുല നീക്കം ചെയ്യുകയും ഇടത് നീക്കം ചെയ്യുമെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. അവൾ വേദനയോടെ പുളയുന്നതിനിടയിൽ ജയിലർ സമീപത്ത് കിടന്നിരുന്ന ചവണ കൊണ്ട് അടിച്ചു. ഇന്ത്യയുടെ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിനു ശേഷം നീര ജയിൽ മോചിതയായി. 

നീര ആര്യയുടെ (Neera Arya) ആത്മകഥ

നീര ആര്യ (Neera Arya) തന്റെ പുസ്തകത്തിൽ വിമോചന പോരാട്ടത്തിലെ പങ്കാളിത്തവും രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. കാലാപനി ശിക്ഷയിൽ വച്ച് തനിക്ക് സംഭവിച്ച ക്രൂരമായ സംഭവത്തെക്കുറിച്ച് അവൾ തന്റെ ഓർമ്മക്കുറിപ്പുകളിൽ പറഞ്ഞു. നീര ആര്യ ഉറുദു എഴുത്തുകാരി ഫർഹാന താജിനോട് തന്റെ ജീവിതത്തിലെ നിരവധി സംഭവങ്ങളെക്കുറിച്ച് പറഞ്ഞു. അവളുടെ രചനകളിൽ നിന്നുള്ള ഒരു ഭാഗത്തിൽ പറയുന്നു, “എന്റെ കൂടെ ഒരു പെൺകുട്ടി സരസ്വതി രാജാമണി ഉണ്ടായിരുന്നു. അവൾ എന്നേക്കാൾ ഇളയതും ബർമ്മയിൽ നിന്നുള്ളവളുമായിരുന്നു. അവൾക്കും എനിക്കും ബ്രിട്ടീഷ് ഓഫീസർമാരുടെ ചാരപ്പണിയുടെ ചുമതല ലഭിച്ചു. ഞങ്ങൾ ആൺകുട്ടികളുടെ വസ്ത്രങ്ങൾ സ്വീകരിച്ചു. ബ്രിട്ടീഷ് ഓഫീസർമാരുടെ വീടുകളിലും സൈനിക ക്യാമ്പുകളിലും ഞങ്ങൾ ചാരപ്പണി നടത്തി. ഇവിടെ നിന്ന് ലഭിച്ച വിവരങ്ങൾ നേതാജിയുമായി ഞങ്ങൾ പങ്കുവെക്കാറുണ്ടായിരുന്നു”.

അവരുടെ ജീവിതകാലം മുഴുവൻ അവർ ഹൈദരാബാദിൽ പൂക്കൾ വിറ്റു നടന്നു. ഗവൺമെൻ്റിൻ്റെ ഒരു ആനുകൂല്യമോ പെൻഷനോ സ്വീകരിക്കാൻ അവർ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. പൊതു സ്വത്തിൽ നിർമ്മിച്ചതാണെന്ന് അവകാശപ്പെട്ട് ഇന്ത്യൻ സർക്കാർ അവരുടെ കുടിൽ പോലും നശിപ്പിച്ചു. 1998 ജൂലൈ 26 ന് ചാർമിനാറിനടുത്തുള്ള ഉസ്മാനിയ ഹോസ്പിറ്റലിൽ വെച്ച് അവർ അന്തരിച്ചു.

നമ്മുടെ കുട്ടികളുടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ ശ്രദ്ധിക്കപ്പെടാതെ പോകുന്ന ഈ ധീര വനിതകളുടെ കഥകൾ കൂടി ഉൾപ്പെടുത്തേണ്ടതല്ലേ? ഈ രാജ്യത്തെ പൗരന്മാരെ മോചിപ്പിക്കാൻ സഹായിച്ച “ധീരരായ സൈനികരുടെ” അത്തരം വീരകഥകൾ ധാരാളം. പക്ഷേ നിർഭാഗ്യവശാൽ, അവർക്ക് ഒരിക്കലും നമ്മുടെ പാഠപുസ്തകങ്ങളിൽ അംഗീകാരം ലഭിച്ചില്ല. ചിലർ മാത്രം ഈ രാജ്യത്തുടനീളം മഹത്വീകരിക്കപ്പെടുകയും പ്രമുഖരാവുകയും ചെയ്തു. അർഹതപ്പെട്ട അംഗീകാരം ഒരിക്കലും ലഭിക്കാത്തവരുടെ പട്ടികയിൽ മറ്റൊരാൾകൂടി….നീര ആര്യ നാഗിൻ